Baraże o awans na EURO 2024 mają niezwykle skomplikowany schemat. W niniejszym tekście postaramy się Wam wytłumaczyć, o co w tym wszystkim chodzi.
Od 2016 roku na Mistrzostwach Europy grają 24 europejskie reprezentacje. Większość z nich awans wywalcza poprzez kwalifikacje. W przypadku nadchodzącego turnieju w Niemczech walka w kwalifikacjach toczy się o 20 biletów na EURO. Pewni awansu, jako gospodarze, są także Niemcy. Pozostałe 3 miejsca są zarezerwowane dla drużyn z baraży.
Zespoły biorące udział w barażach są wyłonione na podstawie ogólnego rankingu minionej edycji Ligi Narodów. W przypadku EURO 2024 będziemy odwoływać się do Ligi Narodów w sezonie 2022/2023.
Baraże o EURO 2024 będą toczyły się w trzech ścieżkach. Z każdej z nich awans na Mistrzostwa Europy uzyska jedna reprezentacja. Pierwsza z nich jest przeznaczona dla dywizji „A” Ligi Narodów – w niej uczestniczyła Polska. Druga ścieżka to dywizja „B”. Trzecia, ostatnia ścieżka baraży przeznaczona jest dla dywizji „C” Ligi Narodów. W każdej ze ścieżek udział biorą po 4 reprezentacje. Rozgrywane są zatem dwa półfinały oraz finał. By awansować na EURO, należy w swojej ścieżce wygrać dwa mecze.
Zwycięzcy każdej z grup w ligach „A”, „B” i „C” mają pewny awans do baraży o EURO jeszcze przed startem kwalifikacji. W przypadku uzyskania bezpośredniego awansu poprzez standardowe kwalifikacje, miejsce w barażach przechodzi na kolejną najlepszą drużynę danej ligi w klasyfikacji ogólnej, która nie zdołała wywalczyć bezpośredniego awansu. Zespoły są dobierane w kolejności od ligi „C” do ligi „A”. W ścieżkach dla lig „B” i „C” nie mogą się jednak pojawić zespoły z wyższej ligi.
Jeśli w danej lidze są mniej niż cztery zespoły, które nie wywalczyły bezpośredniego awansu w kwalifikacjach, wówczas do danej ścieżki trafia najlepszy zespół klasyfikacji ogólnej dywizji „D” Ligi Narodów, chyba że uzyskałby on bezpośredni awans, to wtedy nie. W tym przypadku jest to Estonia. Co więcej, jeśli w danej lidze są mniej niż trzy drużyny bez awansu na EURO, wówczas do tej ścieżki barażów trafia kolejny najlepszy zespół z klasyfikacji ogólnej Ligi Narodów bez podziału na dywizje. Chyba że w danej ścieżce jest zwycięzca grupy Ligi Narodów, to wtedy jest dobierany najlepszy zespół z niższej ligi. Nie może to być jednak zwycięzca swojej grupy i co oczywiste, musi to być zespół, który nie wywalczył bezpośredniego awansu. Teraz przykład. Jeśli z zespołów grających w dywizji „A” LN tylko dwie reprezentacje nie uzyskają bezpośredniego awansu, wówczas do ścieżki zostanie dokooptowany najlepszy zespół dywizji „D” (Estonia) oraz najlepszy zespół ogólnej klasyfikacji LN niebędący zwycięzcą swojej grupy, czyli któryś z zespołów z dywizji „B”. Zostanie on dobrany poprzez losowanie, pamiętając, że do dywizji „A” nie może trafić zwycięzca grupy z dywizji „B”. Na ten moment do ścieżki „A” trafi ktoś z trójki Finlandia, Ukraina i Islandia. Pewni gry w barażach w ścieżce „B” są Izrael i Bośnia i Hercegowina, którzy są zwycięzcami swoich grup LN.
Losowanie ścieżek rozpoczyna się od ligi „C”, przez ligę „B” do ligi „A”. Pary są dobierane na podstawie ogólnej klasyfikacji Ligi Narodów. Najlepsza drużyna zmierzy się z najgorszą, a druga z trzecią. Jeśli z danej ligi do baraży zakwalifikują się więcej niż 4 zespoły, wówczas przeprowadzone jest losowanie, które wyłoni, która z drużyn trafi do ścieżki z wyższej ligi. To tłumaczy, dlaczego w aktualnym przypadku do ścieżki dywizji „A”, trafi jeden z zespołów Finlandia, Ukraina, Islandia. Pozostałe dwa utworzą ścieżkę „B” z Izraelem i Bośnią i Hercegowiną.
Gospodarzami półfinałów będzie pierwszy i drugi najlepiej sklasyfikowany zespół danej ścieżki wg ogólnej klasyfikacji Ligi Narodów. Gospodarz finału zostanie wyłoniony w drodze losowania.
fot. UEFA
